Rok 1947. John Cage siedzi w komorze dźwiękoszczelnej. Jego rozczarowanie nie mieści się wśród ścian, mimo że John Cage wstrzymuje oddech, by zrobić ciszy więcej miejsca. Chce ciszy, ale jej nie znajduje. Wciąż słyszy uporczywy rytm niskich i wysokich dźwięków. Technik z Harvardu, którego imię nie zostało zapisane, wyjaśnia z wrodzoną sobie precyzją, że odgłosy te generowane są przez układ nerwowy i pracę serca artysty.
Rok 1919. Erwin Schulhoff siedzi w swojej czeskiej pracowni i na wielkiej płachcie papieru, złożonej na pół, małymi ruchami zapisuje szeregi pauz. Fünf Pittoresken. 1ʼ41”. Minuta i czterdzieści jeden sekund zapisanej ciszy. Trzecia część In futurum. Tutto il canzone con espressione e sentimento ad libitum, sempre, sin al fine! Cały utwór z ekspresją i uczuciem, według upodobania, zawsze, do samego końca!
Rok 1923. Tancerz wybija się w powietrze wystarczająco wysoko, by zawisnąć w powietrzu na długość czterech długich sekund w nierealnej figurze, spoza ludzkiej anatomii. Opadając robi zaskakujący zwód i obracając się trzykrotnie dokoła własnej osi, ląduje bezszelestnie na drewnianym parkiecie. Wśród widzów zapada niewymowna cisza. Tej podłogi dotknęło wielu tancerzy, ale tylko Niżyński uniósł się tak wysoko, że zastygł na zawsze w naszym niemym zachwycie – pomyślał Diagiliev, któremu tego wieczora na zawsze zabrakło słów.
HAIKU/CISZA
zwycięstwo ciszy
ostatnie słowo
już padło
posłowia
bezgłośnie
lgną do ciszy
liczba słów
przydzielona na pełne życie
i tyle i już
biegnę w głąb siebie
to długi dystans
oszczędzam oddech
od ostatniego
do pierwszego słowa
bezkres ciszy
komar na śniegu
ptak w przerębli
milcz
zaniemówienie
bezdźwięcznie
odbija się echem
